Tak sobie czytam inne odpowiedzi i dostrzegam tendencję fantastyczną.

A ja w pierwszym momencie pomyślałam o koronowaniu na Królową Niczego. Dosłownie.
Zamiast cieszyć się z kolejnego gbura u władzy, cieszmy się z wolności! Uroczystość, ściślej mówiąc - rubaszna popijawa z muzyką na żywo, odbyłaby się na prawdziwym pirackim statku. Litry rumu, opowieści bajarzy, taniec i śpiew do białego rana - tego trzeba moim nie-poddanym! Nadto pomyśl tylko o oderwaniu się na chwilę od towarzystwa i podziwianiu zachodu słońca na pełnym morzu...
W ramach symbolicznej koronacji ("królowa balu" też brzmi dumnie!) nadobna dziewica nałoży mi na głowę wianek ze świeżych kwiatów. Rozważałam koronę cierniową, ale to już oklepane. I niewygodne. O estetyce nie wspominając.

Czujcie się zaproszeni, bracia i siostry w czytelnictwie!

Tak sobie czytam inne odpowiedzi i dostrzegam tendencję fantastyczną.

A ja w pierwszym momencie pomyślałam o koronowaniu na Królową Niczego. Dosłownie.
Zamiast cieszyć się z kolejnego gbura u władzy, cieszmy się z wolności! Uroczystość, ściślej mówiąc - rubaszna popijawa z muzyką na żywo, odbyłaby się na prawdziwym pirackim statku. Litry rumu, opowieści bajarzy, taniec i...

W królestwie Sekwoja, miała się odbyć długo oczekiwana koronacja.
Wszyscy podziwiali księżniczkę Aksyd, która ze swej urody i dobroci, słynęła w nawet najdalszych królestwach.
Przed uroczystością, służba miała pełne ręce roboty, miały być podane najsmakowitsze dania i trunki, a sala miała być przystrojona milionem kwiatów.
Sama księżniczka była czesana przez cztery służki. W Jej długie, czarne włosy musiały wpleść polne kwiaty, a Jej suknia była uszyta z płatków róż. Przed rozpoczęciem ceremonii, orkiestra zamkowa grała hymny i pieśni na cześć królestwa, a następnie do sali tronowej weszła księżniczka. Wszyscy oniemieli z zachwytu.
Mistrz ceremonii odprawił swe modły, a następnie włożył na głowę księżniczki koronę. Był to największy skarb królestwa, zrobiona była z białego złota i wysadzana turkusowymi księżycowymi diamentami. Królestwo świętowało przez dwa tygodnie, jedząc, pijąc, tańcząc i śpiewając na cześć nowej władczyni.

W królestwie Sekwoja, miała się odbyć długo oczekiwana koronacja.
Wszyscy podziwiali księżniczkę Aksyd, która ze swej urody i dobroci, słynęła w nawet najdalszych królestwach.
Przed uroczystością, służba miała pełne ręce roboty, miały być podane najsmakowitsze dania i trunki, a sala miała być przystrojona milionem kwiatów.
Sama księżniczka była czesana przez cztery służki....

W owym czasie odbywała się koronacja króla Burego na władcę mroźnego Hern. Uroczystość działa się w sercu królestwa, w BinStone - mieście z kamienia. W wielkiej sali rozpalono ognie, a goście nie zważając na pogodę przybyli licznie, by złożyć hołd nowemu królowi. Na stołach panowały mięsiwa, a wśród nich smoczy ogon w sosie pomarańczowym. Słudzy uwijali się z dzbanami miodu i wina.

Drugiego dnia zabawy, gdy wszyscy obecni byli jeszcze w miarę trzeźwi. Król podniósł się z tronu i przemówił donośnym głosem: "Cieszę się, że tak licznie przybyliście. Rad jestem mogąc ugościć was tym skromnym przyjęciem. Lecz jak wszyscy wiecie, taka sielanka trwać wiecznie nie może. Królestwa nie stać na zbytki. Ale waszej pomocy uczynię Hern bogate. Złożyliście mi ukłon i zawsze znajdziecie miejsce przy moim stole. W zamian jednak oczekuję, że z nadejściem wiosny wystawicie swoich ludzi do walki! Razem poprowadzimy ich do zwycięstwa! Podbijemy zachód, bo zachód jest słaby i boi się zimna!"

Gdy Król skończył tą płomienną przemowę. Tłum podniósł wiwaty. Ludzie skanowali: "Lodowy Król! Lodowy Król! Nam nie straszne zimno!"

Na wiosnę wybuchła wojna.

Jarl Olló - Kroniki mroźnej północy. Tom II

W owym czasie odbywała się koronacja króla Burego na władcę mroźnego Hern. Uroczystość działa się w sercu królestwa, w BinStone - mieście z kamienia. W wielkiej sali rozpalono ognie, a goście nie zważając na pogodę przybyli licznie, by złożyć hołd nowemu królowi. Na stołach panowały mięsiwa, a wśród nich smoczy ogon w sosie pomarańczowym. Słudzy uwijali się z dzbanami miodu...

Przeszła przez dwukolorowe drzwi. Z jednej strony niebieskie, z drugiej różowe. "No tak" pomyślała "chłopcy i dziewczynki od dziś będę dla Was Królową Matką". Przez chwilę zawahała się. W końcu to ogromna odpowiedzialność. Tyle młodych, nieukształtowanych jeszcze umysłów. Ale już podjęła decyzję. Poszła dalej. W sali koronacyjnej od razu rzuciły jej się w oczy długie stoły zastawione puchami lodowymi, owocami w kształcie zwierząt, latającymi żelkami i kuflami z mlekiem. Przy stołach były dzieci. Każde na swojej hulajnodze, rowerku lub deskorolce. Dalej, za oknami rozpościerał się piękny widok na cały Babyland. Ponieważ była wiosna trawa już zakwitła na niebiesko, drzewa mieniły się odcieniami srebra i złota a na różowym niebie latały zielone słonie.
Matka ruszyła dalej do tronu z piernika.
Teraz musiała zaśpiewa tylko powitalna kołysankę. Potem wiedziała, że będzie już z górki.
-Na królestwo z popielnika- zaczęła cicho nucić - iskiereczka mruga, chodź opowiem wam bajeczkę bajka będzie długa. Była sobie Matka dzieci, miała różowe słonie, a w jej kraju same dziwy, pst i klaszczą dłonie. Wszystkie dzieci zachwyciły się pięknym i delikatnym głosem swojej nowej Królowej. Na koniec dostała ona truskawkową koronę i czekoladowe berło i rozpoczęła się tradycyjna zabawa w berka, chowanego i klasy. Bo jak wiadomo dzieciom trudno usiedzieć na miejscu.
Królowa spojrzała na swój mały lud i się uśmiechnęła. Ale nie miała już więcej czasu na przemyślenia bo ktoś ją klepnął w ramię i krzyknął "berek".

Przeszła przez dwukolorowe drzwi. Z jednej strony niebieskie, z drugiej różowe. "No tak" pomyślała "chłopcy i dziewczynki od dziś będę dla Was Królową Matką". Przez chwilę zawahała się. W końcu to ogromna odpowiedzialność. Tyle młodych, nieukształtowanych jeszcze umysłów. Ale już podjęła decyzję. Poszła dalej. W sali koronacyjnej od razu rzuciły jej się w oczy długie stoły...

W momencie gdy przyszłam na świat, moja przyszłość była już z góry zaplanowana. Nie tylko przez moich rodziców - ówczesnych władców Jonii, ale przez licznych szamanów, czarodziejki oraz uliczne wieszczki. Przez szesnaście lat swojego życia byłam przygotowywana do tego, aby stać się pełnoprawną władczynią mojego kraju. Tak, 16 lat. Tylko tyle trzeba, aby rządzić w naszym świecie.

Ziemie jońskie nie sięgają dużych powierzchni. Jesteśmy terenem wyspiarskim, który nader wszystko ceni sobie spokój i pogodę ducha. Filozofia naszego życia nakazuje harmonię oraz sławienie dobra i prawości. Każdy mieszkaniec posiada piękny ogród, gdzie codziennie modli się do naszych bogów o urodzaj oraz szczęśliwe, zdrowe życie.

Nikogo więc nie powinien dziwić fakt, że moja koronacja odbyła się w zamkowym ogrodzie wśród pięknych fontann z licznymi posążkami oraz w obecności masy egzotycznych kwiatów. Dworski architekt zadbał o wszystkie, nawet najmniejsze szczegóły. Ubrano mnie w jasną, liliową suknię, do której przyczepiono kilka żywych kwiatów skropionych wodą, aby sprawiały wrażenie, że spoczywa na nich chłodna rosa. Nawet mój porcelanowy tron przyozdobiony był białymi i pudrowymi różami. Wedle obyczajów, na koronację zaprasza się jedynie kilka osób: przede wszystkim rodziców przyszłego władcy, którzy tego samego dnia przechodzą ceremonię zwaną Larterien - oddanie władzy swojemu dziecku, podobne nieco do oficjalnej abdykacji. Poza władcami obecny jest także Kapłański Mistrz, który czyni na moim czole napis Miella – „Nowa Czystość”, delikatnie wodząc opuszkiem palców umoczonym w olejku różanym. Następnie wkłada na moją głowę piękny, diamentowy diadem. Przy jego boku stoi Mistrz Rycerstwa, który ofiarowuje mi zdobiony miecz, symbolizujący oddanie mi naczelnej władzy nad jońskimi wojskami. W ogrodzie obecni są także damki dworu, które grają na harfach, kilku sługów podających napitek oraz kilkunastu rycerzy, którzy według Mistrza są najznamienitsi i najodważniejsi w naszym państwie. Za dwa lata jeden z nich musi zostać moim mężem. Takie zasady panują na dworze. Na moje szczęście, moi rodzice oraz Mistrz Rycerstwa nie są okrutnikami. Zaprosili bowiem dość młodych mężczyzn. Z tego, co zdążyła mi szepnąć moja niania Aelia, najstarszy z nich ma zaledwie 26 lat, więc nie jest tak źle. Gdybym była mężczyzną, byłoby bardzo podobnie. Różnica polegałaby jedynie na tym, że kandydatkami na małżonki byłyby najznamienitsze i najskromniejsze damy dworu, które wybrałaby ich przełożona.
To bardzo dziwne uczucie, kiedy po uroczystym okrzyku kapłańskiego mistrza na moją cześć, wszyscy się kłaniają. Nawet moi rodzice… A więc stało się. Zaczynam władać Jonią.
Dopiero po tej kameralnej ceremonii wraz z rodzicami udaję się na przejażdżkę po stolicy, gdzie czekają na mnie już tłumy poddanych. Powóz zatrzymuje się na centralnym placu stolicy, gdzie umieszczony jest wysoki podest, na którym wygłaszam oficjalne przemówienie i pozdrawiam swój kochany lud. Kobiety rzucają na deski podestu uplecione przez siebie wianuszki, dzieci patrzą na mnie jak na obrazek, a mężczyźni radośnie wiwatują na moją cześć. Na początku czuję się nieco skrępowana i nieśmiała, jednak z każdą kolejną chwilą walczę z tym. Muszę być silna i pewna siebie. Tylko przy takiej osobie, lud poczuje się bezpiecznie. To nie jest jednak koniec podróży. Nasz lud jest niezwykle religijny, nasze wyzwanie to politeizm, wierzymy w wiele bóstw. Z tej racji Jonia przepełniona jest pięknymi świątyniami i siedzibami zakonów. Każdy z nich muszę osobno odwiedzić i przyjąć błogosławieństwo od Mistrzów Zakonu danego boga, aby ten pomógł mi dobrze władać. Późnym wieczorem wracam na zamek, gdzie czeka uroczysta kolacja. Ja jednak nie mogę jeść. Jako świeża władczyni, ucieleśniona bogini czystości muszę pościć trzy dni, aby całe dobro i mądrość bogów mogły spokojnie wpłynąć do mojego czystego, nieskażonego ludzkim pokarmem ciała. Sługi podają mi jedynie rozcieńczony nektar, którego przepis według legendy dostarczył mojemu pradziadowi bóg urodzaju - Maderius.

Tak oto w skrócie wygląda ceremonia koronacji w Jonii. Zrobię wszystko, aby zostać zapamiętaną. Nawet jeśli będę musiała naruszyć państwową harmonię.

W momencie gdy przyszłam na świat, moja przyszłość była już z góry zaplanowana. Nie tylko przez moich rodziców - ówczesnych władców Jonii, ale przez licznych szamanów, czarodziejki oraz uliczne wieszczki. Przez szesnaście lat swojego życia byłam przygotowywana do tego, aby stać się pełnoprawną władczynią mojego kraju. Tak, 16 lat. Tylko tyle trzeba, aby rządzić w naszym...

Za miejsce najlepsze by było pogorzelisko, niczym wzięte z trylogii Więźnia labiryntu. Bezceremonialnie "dworem" by byli poparzeńcy, bo po co mi zwykli, zdrowo myślący ludzie, których mam aż za nadto każdego dnia. Korona jednak mogłaby być piękna - z onyksu, żadne złoto czy srebro nie wchodzi w grę. A cała ceremonia przebiegła by w dość chaotyczny - normalny przy gościach, którzy postradali rozum - sposób. Zamiast laski mogłabym mieć pistolet, którym w kulminacyjnym momencie wystrzelałabym gości - inaczej sama bym zginęła, prawda? - i uciekła. Jakoś.

Za miejsce najlepsze by było pogorzelisko, niczym wzięte z trylogii Więźnia labiryntu. Bezceremonialnie "dworem" by byli poparzeńcy, bo po co mi zwykli, zdrowo myślący ludzie, których mam aż za nadto każdego dnia. Korona jednak mogłaby być piękna - z onyksu, żadne złoto czy srebro nie wchodzi w grę. A cała ceremonia przebiegła by w dość chaotyczny - normalny przy gościach,...

uroczystość byłaby bardzo skromna, ale też bardzo podniosła. Tak żeby wprawiała w osłupienie i wzbudzała szacunek

uroczystość byłaby bardzo skromna, ale też bardzo podniosła. Tak żeby wprawiała w osłupienie i wzbudzała szacunek

Na mojej głowie spoczęła ona:srebrna ciężka korona władców Nevinu.
Mury sali królewskiej pamiętały koronacje wszystkich moich poprzedników w tym mojego ojca.Tłumy ludzi napierające na jego oblicze wyniosłego nowego władcy potężnego kraju.Kiedy podchodził do dębowego tronu ludzie radowali się klaskali i wiwatowali żołnierze recytowali przysięgę wierności z góry spadały kolorowe kwiaty.Chwila wyjęta prosto z kart baśni.
Mój ojciec–nieudacznik przemienił obraz tej sali zamieniając ją w pusty grobowiec historii naszego rodu.Zza wielkich frontowych wrót zamkowych dobiegały mnogie krzyki, wojska naszych sąsiadów dobijały się siekierami, rozbijając stuletnie drzwi.Nowego władcę imperium nie powitały radosne uśmiechy dzieci.Stał obok mnie jedynie stary ślepy kapłan trzymający poduszkę na której leżała wcześniej korona.Wszyscy żołnierze zgrupowali się przy wrotach. Wielkie stoły przy których ucztowało całe zgromadzenie dworskie przemienili wielką stertę połupanego drewna które miało odgrodzić przez parę minut mnie i najeźdźców którzy już za parę chwil wedrą się i zabiorą ten piękny ciężar z mojej głowy łupiąc przy tym całe moje bogactwa które przed chwilą odziedziczyłem z rąk ślepego starca który podał mi tą koronę cierniową.
Mogłem jedynie czekać.Siedzieć na twardym tronie ciężko oddychać i rozmyślać nad nieubłaganą śmiercią.Jestem Rivolis herbu niedźwiedzia.Ostatni najkrócej panujący władca krainy mojej rodziny.Pierwszy koronujący się sam bez gromkich braw.W ciszy.

Na mojej głowie spoczęła ona:srebrna ciężka korona władców Nevinu.
Mury sali królewskiej pamiętały koronacje wszystkich moich poprzedników w tym mojego ojca.Tłumy ludzi napierające na jego oblicze wyniosłego nowego władcy potężnego kraju.Kiedy podchodził do dębowego tronu ludzie radowali się klaskali i wiwatowali żołnierze recytowali przysięgę wierności z góry spadały...

Podniosłam wysoko głowę,duma rozpierała me serce.Powoli zmierzałam w stronę podwyższenia znajdującego się w sercu sali.Czułam jak wzrok każdej osoby w tym pomieszczeniu przemyka po mej postaci. Z okazji dzisiejszej uroczystości założyłam zwykłą suknie,białą jak śnieg.Wyglądałam jak panna młoda.Miałam wyjść za mąż.Od dzisiaj moją przyjaciółką miała być prawość ,kochanką sprawiedliwość ,a małżonkiem całe królestwo.Za światków podczas składania przysięgi mieli mi służyć obywatele gromadnie przybyli do pałacu z każdego zakątka ziem.W myślach bezustannie powtarzałam słowa,które miałam wypowiedzieć.Gdy w auli słychać było tylko ciche szepty powiedziałam:,,W imię Prawdy oraz Sprawiedliwości,Ja, Anna,z Bożej łaski i woli Narodu Królowa Polski przysięgam,że od dnia dzisiejszego po wsze czasy będę wiernie służyć całemu królestwu.” Dalsza część uroczystości upłynęła pod znakiem wyśmienitych tańców i zabaw.Całe to szaleństwo oglądałam z boku,ponieważ jak przestrzegł mnie mój nauczyciel etykiety, dystyngowanej damie nie wypada szaleć na parkiecie.Byłoby to zresztą bardzo nieporęczne,ponieważ do końca biesiady nie powinnam rozstawać się z nowymi insygniami władzy.Po raz drugi tego wiekopomnego dnia uniosłam głowę.Błyszczała na niej złota korona.Powiodłam wzrokiem po wszystkich postaciach zgromadzonych pod szklaną kopułą zamku,który ongiś był świątynią.Skierowałam oczy ku gwiazdą,które jak miałam nadzieje,wysłuchają mej prośby, by Polska wraz z nastaniem świtu stała się lepszym miejscem.

Podniosłam wysoko głowę,duma rozpierała me serce.Powoli zmierzałam w stronę podwyższenia znajdującego się w sercu sali.Czułam jak wzrok każdej osoby w tym pomieszczeniu przemyka po mej postaci. Z okazji dzisiejszej uroczystości założyłam zwykłą suknie,białą jak śnieg.Wyglądałam jak panna młoda.Miałam wyjść za mąż.Od dzisiaj moją przyjaciółką miała być prawość ,kochanką...